می‌گویند مربّی و متربّی باید هر روز ارتباطی مستمر داشته باشند تا انس، الفت و الگوگیری در همه‌ی ساحات میان آن‌دو رقم بخورد. حال این امر چگونه ممکن خواهد بود، در حالی که هر دو نفر مشغله‌های خاص خودشان را دارند و فاصله‌ی مکانی به آنها اجازه‌ی این میزان از "دیدار" را نمی‌دهد!؟